Dankon, Ĉinujo,
ĉar vi donis al ĉiuj tiom belan, kompleksan, fascinan kaj misteran lingvon, kiun ni nomas ĉina.
Ĝia beleco altiras nin kaj ĝia malsimpleco mirigas kaj lacigas nin.
Sufiĉas kompreni malmultajn karaktrojn por fascini nin kaj por doni al nin la forton necesita por daŭri la longan vojon.
Sufiĉas rigardi ordinaran skribaĵon por sentigi al ni timon pro ĝia neatingebleco.
Eble ĝia fascino estas tiel, kiel tiu de belega ino, kiu parte konfusas nin pro sia beleco, kaj parte timigas nin pro sia komplekseco.
Eble ĝia mistero estas tiel, kiel tiu de belega Tero, kiun parte ni sentas intime kaj parte ni sentas eksterordinare.
Mi amas vin ĉinan lingvon,
kaj mi esperas ke pli aŭ malpli frue
vi rekte rigardos min per viaj profundaj kaj brilantaj okuloj.
