Monday, June 7, 2010

Mn Certificate Rent Paid

Kontraŭ la nekleaj reaktoroj

Mi uzos tre interesan aferon, kiun mi citas el la libro: "En la lando de la artefaritaj lingvoj". Estas iel aparta metodo por paroli pri la nukleaj ruboj, kaj mi esperas ke al vi ĝi plaĉu kaj ĝi pensigu vin.

La semiologiisto Thomas Sebeok, dum la baldaŭaj 1980aj, estis petita de la Buroo pri la Izolado de Nuklea Robo por pretigi raporton pri la plej bona metodo por kodi averto-mesaĝon ĉe la lokoj, kie la nuklea rubo estis enterigita. Por sekurigi la estontajn generaciojn, la mesaĝo devas esti interpretebla dum 10 mil jaroj. Li rekomendas ekstreman redundecon en la kodado: la mesaĝo devus estis skribita en la tutaj konataj lingvoj; tie devus esti bildoj, ikonoj, kaj aliaj rimarkindaj simboloj; deponejoj devus enhavi teknikajn mesaĝojn skribitajn en matematikaj formuloj (…). Tamen, kvankam ĉi ekstrema redundeco, li rimarkis, dum 10 mil jaroj ĝi povus esti senutila.
La plej bona metodo por certigi ke la mesaĝon atingu la estonton, li proponis, estas enmeti duan "metamesaĝon," kun "peto kaj averto" ke ĉirkaŭ ĉiu 250 jaroj la informo (inkluzivante la "metamesaĝon" mem) estu rekodita en ĉia lingvoj, simboloj, kaj ankoraŭ nekonataj komunikiloj, kiu estu aktuala tiam. La eblo ankoraŭ ekzistus ke la homoj de la estonto ignoru la averton, aŭ forgesu obei, tial, kiel aldona certigo, li sugestas la kreadon de speco de folkloro, pludaŭrigita per ritoj kaj legendoj, kiuj antaŭenigus la evoluigon de superstiĉon aŭ tabuon pri la danĝeraj lokoj. "Atoma pastraro", grupo de sciencistoj al kiuj estu konfidinta la verajn kialojn por la danĝero, "estus komisiitaj" de la aldona responso de certiĝante ke nia komando, kiel enhavita en la suma sinsekvo da metamesaĝoj, estu konsiderita... kun eble la duonminaco ke ignori la komandon egalus instigi ian specon de supernatura puno." Kvankam la "pastraro" la origina kialo de ĝia ekzisto, oni esperas ke al ia ajn aĵo ĝi evoluu, ĝi tenus iom da aŭtoritato kaj responsa sento pri pludaŭrigo de la folkloro.
Laŭ la analizo de Sebeok, la plej bona eblo por dissendi mesaĝon dum 10mil jaroj estonte ne estus trovi ian bonan, stabilan kaj universan metodon por kodi tiun mesaĝon, ĉar ne ekzistas. La signifo ne estas enhavita en la simbolo aŭ en la bildo aŭ en la lingvo, en kiu ĝi estas kodita, sed en la socio, kiu interpretas ĝin. Novaj generacioj naskiĝas, socioj ŝanĝiĝas kaj, kune kun ili, ŝanĝiĝas la interpreto de la signifo. La plej bona aĵo, kiun ni povas fari por sendi nian mesaĝon trans la miloj, estas influi la estontan socion -- aŭ petegante ĝin adapti la kodon de la mesaĝon al tiuj kodoj de propra periodo, aŭ starigante atmosferon de danĝero en vasta socia tradicio.



De ĉi peco mirigis min diversaj detaloj. Tamen, sendube ĝi donas al mi senton de la grandeco de periodo longa 10mil jaroj. La ideoj de ĉi semiologiisto estas tre interesaj, kelkfoje ankaŭ mirindaj, sed, kiam mi estis leganta ĉi pecon, mi pli kaj pli pensis pri la absurdeco de stoki tiajn materialojn. La nukleaj ruboj daŭras dum miloj da jaroj (ankaŭ miliono, vidu ĉi ), restante danĝeraj kaj socio, kiu ignorus la problemon, estus tre neevoluinta kaj impregnita de egoismo. Provu imagi kiom da generacioj, kiom da personoj naskiĝas dum 10mil jaroj.

Finfine, se iu ajn antaŭ kelkaj miloj estus enteriginta nukleaĵojn kaj mi hazarde trovus ilin, mi multe ekkoleris kun tiuj egoistuloj.

Do Burst Capillaries Heal

Mi estas stranga cicklo: dialogeto pri la konscio

El la libro " Mi estas stranga cicklo " de Douglas Hofstadter, fama aŭtoro de la libro " Gödel, Escher, Bach: an Eternal Golden Braid ".

PLATONO: vero-serĉanto, kiu kredas en la realo de la konscio
SOKRATO: vero-serĉanto, kiu supozas ke la konscio estas iluzio


PLATONO: Tiam, Sokrato, kion signifas laŭ vi "vivo"? En mia menso, estaĵo vivanta estas korpo, kiu, post naskiĝo, kreskas, manĝas, lernas kiel reagi al diversaj stimuloj kaj kiu, finfine, povas reproduktiĝi.

SOKRATO: Estas interesa, Platono, ke vi diras ke vivanto estas korpo, anstataŭe havi korpon. Ĉar certe multaj personoj nuntempe dirus ke estas almenaŭ kelkaj vivantoj, kiuj havas animojn sendependajn de siaj korpoj.

PLATONO: Jes, pri ĉi tiu persono mi konsentus. Pli bone se mi diris ke la vivantoj havas korpojn.

SOKRATO: Tial vi konsentas diri ke puloj kaj musoj havas animon, malgraŭ iom senvalora.

PLATONO: Jes, efektive mia difino implicas tion.

SOKRATO: kaj ĉu la arboj havas animon? Kaj ĉu la herberoj?

PLATONO: Pro via uzo de vortoj, mi estas en ĉi tia situacio, Sokrato. Mi korektos tion, kion mi diris - nur la animaloj havas animon.

SOKRATO: Ne estas vere, ne estas nur pro mia uzo de vortoj, ĉar se oni ekzamenas sufiĉe etajn estaĵojn, oni penas trovi diferencon inter plantoj kaj animaloj.

PLATONO: Ĉu vi celas diri ke ekzistas estaĵoj, kiuj havas karakterizaĵojn similaj kaj al plantoj kaj al animaloj? Jes, mi kredas ke ankaŭ mi povas imagi ion ĉi tian. Nun mi supozas ke vi devigos min diri ke nur la homoj havas animon.

SOKRATO: Ne, male. Mi demandas vin, anstataŭe, kiajn animalojn vi ĝenerale konsideras havantaj animon?

PLATONO: Nu, ĉiaj superaj animaloj - tiuj kiuj kapablas pensi. SOKRATE: Do, almenaŭ la superaj animaloj estas vivaj. Nun, ĉu vi vere povas pensi ke herbero estu vivanto kiel vi?

PLATONO: Ni diru ĝin tiel, Sokrato: mi povas imagi veran vivon nur kiam estas animo, kaj do mi devas formeti la ideon, laŭ kiu la herbo estu vera vivo, eĉ se mi povus diri ke ĝi havas la signojn de la vivo.

SOKRATO: Mi komprenas. Tiel vi farus distingon inter la estaĵoj sen animo, kiuj nur ŝajne estas vivaj, kaj la estaĵoj kun animo, kiuj anstataŭe estas vera vivo. Tiam ĉu mi estas ĝuste se mi diras ke via demando "Kio estas la vera vivo?" dependas de kompreno de tio kio estas la animo?

PLATONO: Jes, korekte.

SOKRATO: Kaj ĉu vi ankaŭ diris ke vi konsideras la animon kiel la pensokapablo?

PLATONO: Jes.
SOKRATO: Tiam tio, kion vi reale serĉas, estas la respondo al demando: "Kio estas la penso?"

PLATONO: Mi sekvis ĉiun paŝon de via rezonado, Sokrato, sed ĉi konkludo malkomfortigas min.

SOKRATO: Ne estis mia rezonado. Vi provizis la tutajn datenojn, kaj mi deduktis logikajn konkludojn. Estas kurioza kiel ofte oni ne fidu proprajn opiniojn se estas aliulo tiu, kiu esprimas ilin.

PLATONO: Vi pravas, Sokrato. Kaj certe ne estas simpla afero klarigi la pensokapablon. Ŝajnas al mi ke la pensokapablo, en ĝia pli vera formo, estu la scio de io; konsiderante ke, klare, scii ion estas pli ol simple skribi aŭ aserti ĝin. Oni povas fari ĉion ĉi tion nur se oni scias ion; kaj oni atingas la konon de io, nur se oni aŭdas ĝin asertita aŭ vidas ĝin skribita. Kaj tamen, scii estas pli ol tio - estas esti konvinkita - sed mi nur estas uzanta sinonimon. Mi opinias ke estas preter mia eblo kompreni tion, kion vere signifas "scii ion", Sokrato.

SOKRATO: Ĉi tio estas interesa penso, Platono. Do ĉu vi estas diranta ke scii ion ne estas tiu afero, kiu ni konsideras tiel familiara?

PLATONO: Jes, ĉar ni homoj havas sciojn, aŭ konvinkojn, pri nia homeco, kaj tamen kiam ni klopodas analizi la "scion" mem, jen tuj ĝi malproksimiĝas, kaj ĝi fuĝas de ni.

SOKRATO: Tiam ĉu ni pli bone farus se ni ne fidus pri tio, kion ni nomas "scii ion", aŭ "esti konvinkita pri io", kaj ne pensi ĝin kiel komprenebla?

PLATONO: Certe. Ni devas estis singarda dirante "mi scias", kaj ni devas pensi pri tio, kion vere signifas "mi scias", kiam niaj mensoj volus igi nin diranta ĝin.

SOKRATO: Vere. Se mi demandus al vi "Ĉu vi estas viva?", vi respondus verŝajne "Jes, mi estas viva". Kaj se mi demandus "Kiel vi scias ke vi estas viva?", vi dirus "Mi sentas ĝin, mi scias ke mi estas viva - kaj fakte, esti viva estas precize la scio kaj la sento de esti viva, ĉu ne? Estas tiel, ĉu ne?

PLATONO: Jes, mi dirus certe ion similan.

SOKRATO: Oni supozu ke estu konstruita maŝinon, kiu kapablu naski frazojn en nia lingvo kaj kapablu respondi al demandoj. Kaj oni supozu ke mi demandu al maŝino "Ĉu vi estas viva?" kaj ke ĝi respondu ekzakte kiel vi. Kion vi dirus pri la praveco de ĉi respondoj?

PLATONE: Ĉefe mi obĵetus ke nenia maŝino povas scii tion, kion estas la vortoj aŭ kion ili signifas. Maŝino manipulas la vortojn tre aŭtomate kaj abstrakte, pli aŭ malpli kiel la maŝinoj, kiuj enskatoligas la manĝojn, manipulas la tomatojn kiam la maŝinoj enmetas ilin en la ladskatolonj.

SOKRATO: Mi ne akceptas viajn obĵetojn pro du motivoj. Certe vi ne opinias ke la baza unuo de la homa pensokapablo estu la vorto, ĉu ne? Ĉar estas tre klare ke la homoj havas nervajn ĉelojn, kies leĝoj de funkciado estas aritmetikaj. Krome, antaŭ malmulta tempo vi avertis mi dirante ke ni ne devas fidi de la verbo "scii", kaj tamen ĉi tie vi uzas ĝin tre senĝene. Kio permesas vin diri ke nenia maŝino iam povos "scii" tion, kio estas la vortoj, aŭ kion ili signifas?

PLATONO: Sokrato, ĉu vi asertas ke la maŝinoj povu scii ion ajn, kiel ni homoj scias ĝin?

SOKRATO: Precize vi ĵus asertis ke vi ne kapablas klarigi al vi tion, kio vere estas "scii ion". Kiel vi lernis la verbon "scii" infane?

PLATONO: Kompreneble mi estus asimilinta ĝin aŭdante ĝin el la personoj ĉirkaŭ mi.

SOKRATO: Tial estis per aŭtomata mekanismo ke vi lernis uzi ĝin.

PLATONO: Ne... nu, eble mi komprenas tion, kion vi celas diri. Mi alkutimiĝis aŭdi ĝin en specifaj kuntekstoj kaj tiel mi lernis uzi ĝin miavice en la sama kontekstoj, pli aŭ malpli aŭtomate.

SOKRATO: Ĉu pli aŭ malpli kiel nun vi uzas la lingvon - sen pripensi ĉiun vorton?

PLATONO: Jes, ekzakte.

SOKRATO: Do, ni vidu, se vi diras "Mi scias ke mi estas viva", tiu frazo estas nur reflekso devenanta el via cerbo kaj ne la produktaĵo de konscia penso.

PLATONO: Ne, ne! Vi aŭ mi uzis neperfektan logikon. Ne la tutaj pensoj, kiujn mi esprimas, estas la produktaĵo de reflektaj agoj. Kelkajn pensojn mi pensas konscie antaŭ esprimi ilin.

SOKRATO: Laŭ kia senco vi pensas ilin konscie?

PLATONO: Mi ne scias. Mi supozas ke mi provas trovi la taŭgajn vortojn por esprimi ilin.

SOKRATO: Kio gvidas vin por trovi la taŭgajn vortojn?

PLATONO: Nu, mi serĉas logike sinonimojn, similajn vortoj, k.t.p., kiuj estas familiaraj.

SOKRATO: Alie dirita, estas la kutimo, kiu gvidas vian penson.

PLATONO: Jes, mia penso estas gvidita de la kutimo, kiu sisteme kunigas la vortojn unu al la alia.

SOKRATO: Do, alifoje, ĉi konsciaj pensoj estas la produkto de refleksaj agoj.

PLATONO: Mi ne komprenas kiel mi povu scii ke mi estas konscia, aŭ kiel mi povu senti min viva, se tio, kion vi diras, veras, kaj tamen mi sekvis vian rezonadon.

SOKRATO: Sed ĉi tiu rezonado mem malkovras ke ankaŭ via reago estas simpla kutimo, aŭtomata reflekso, kaj ke ne estas konscia penso tio, kio gvidas vin diri ke vi scias ke vi estas viva. Ĉu se vi iom pensas pri ĝi, vi komprenos vere tion, kion signifas tiu frazo? Ĉu aŭ ĝi atingas vian menson sen ke vi pensas ĝin konscie?

PLATONO: Sincere, mi estas tiel konfuzita ke mi vere ne scias.

SOKRATO: Estas interesa vidi kiel propra menso malsukcesus kiam ĝi frapas malsimilajn vojojn kompare kun la ordinaraj. Ĉu vi ekkonscias kiom vi malmulte komprenas tiun frazon "Mi estas viva"?

PLATONO: Jes, mi devas agnoski ĝin, estas vere frazo, kiu ne estas tiel klara.

SOKRATO: Mi opinias ke multaj el niaj agoj estis produktita sammaniere al maniero, laŭ kiu vi naskis tiun frazon - ni pensas ke ili naskiĝu el konscia penso, kaj tamen, sub atenta analizo, oni povas ekvidi ke ĉiu unuopa parto de tiu penso estas aŭtomata kaj sen konscio.

PLATONO: Tiam senti sin viva estas nur iluzio, kiu estas propagita de ia reflekso kaj ĉi reflekso instigas nin elparoli, sen kompreni ĝin, tian frazon; estaĵo sendube vivanta estas nur aro da kompleksaj refleksoj. Fine, Sokrato, vi diris al mi tion, kio vi pensas esti la vivo.

Thursday, June 3, 2010

Salutatory Address Elementary Level

Kuseno de ventoj

"A pillow of winds" - Pink Floyd

Mi streĉis traduki kanton de Pink Floyd en Esperanto. Tiu kanto nomiĝas "A pillow of winds" ("Kuseno de ventoj"), kaj laŭ mi estas belega. La traduko ne estis facila, ne pro la kompreno (malgraŭ la kanto ne estas tiel klara), sed ĉefe pro la elekto de la vortoj por teni la ĝusta ritmo. Vi juĝos.

Malsupre estas la musiko: ŝaltu ĝin kaj... kantu!



Kuseno de ventoj

Nubo de plumet'
al mi proksima ekdampas la son'
Dorma tempo kaj mi kuŝas
kun mia amo ĉe mia flanko ,
kaj ŝi spiras dolĉe.
Kaj pereas kandel' .
Kiam nokte ŝlosas vi la pordon ,
la libro falas teren.
Malhelo venas, ondoj hulas ,
sezon' varias ,
vento varmas.
Ekdormas mev', vekiĝas guf' ,
ekvidi sonĝon kaj tuj ne plu .
Verdaj kampoj,
frostas pluv'
ĉe la ora eksun'.
Profunde el la tero
fruaj sonoj kaj mi falas jam.
Dorma tempo en mia vivo
kun mia amo ĉe mia flanko
kaj ŝi spiras dolĉe .
Mi leviĝas kiel birdo
en la brumo kaj radi' frua iras al ĉiel' .
Kaj la nokta vento falas.



Tuesday, June 1, 2010

Rome Total War No Prior Installation Patch

Blissimboliko kaj dolĉaj infanoj...

El la libro " In the land of invented languages " ("En la lando de la elpensitaj lingvoj") de Akira Okrent, pri Charles Bliss kaj lia Blissymbolics (Blissimboliko):

McNaughton konis nenion pri invalidaj infanoj kiam ŝi ekinstruis ĉe Ontario Crippled Children's Center (OCCC) en 1968. Dum ŝia unua tago, rondirante la tra la centro, ŝi vidis infaninon, kiu perdis unu el siaj lambastonoj, kaj, kiel ŝi diras, "Mi estis ironta helpi ŝin, sed ili malebligis ĝin al mi. 'Ŝi devas lerni kiel fari ĝin,' ili diris al mi." Post tio McNaughton sin konfidis al geinfanoj por kompreni kion fari - kiel malfermi gambaparatojn, kiel alĝustigi rulseĝon - kaj ŝi lernis koncentriĝi pri iliaj kapabloj.
Sed ŝi ne estis certa pri kion fari kun la infanoj, kiuj ne povis paroli. "Ili havis tabletetojn kun surdesegnitaj bildetoj - bildo pri necesejo, bildo pri manĝaĵo, ĉiu neceso-bazitaj bildoj - forpasis jaro demandante ilin per jes-aŭ-ne demandoj: 'Ĉu vi povas fari ĉi tion?' Ĉu vi volas fari ĉi tion? Ĉu vi volas fari tion?' Tamen ili povas komenci nenion per si mem." Ŝajnis ke ili komprenis tion, kio estis dirita al ili, kaj, pli grava, ŝajnis ke ili havis ion, kion ili volis diri. "Vi povis simple kompreni tion per ilia palpebrumo aŭ io simila."
McNaughton komencis interparoli kun kelkaj el la skipo pri prezenti legadon al ĉi infanoj. Ŝi kaj Margrit Beesley, profesia terapeŭto, prezentis sin al la administracio por peti meztagon de laboro nur kun la neparolantaj infanoj. "La administracio konsentis, kaj ni ricevis lavejon en la subetaĝo, kie elprovi niajn ideojn." Unue, ili bezonis kompreni tion, kion la infanoj konis kaj povis kompreni. Ili decidis provi fari simbolojn, kiujn la infanoj povis indiki tiel, ke ili povis sin esprimi (la plej parto el la infanoj, malsimile ol Ann [alia infanino kun gravaj problemoj], kapablis fari tion), sed forpasis multa tempo por kompreni kiel simboli pli abstraktajn konceptojn, tial ili decidis serĉi ĉu iu jam elpensis ian ajn simbolaro, kiun ili povas uzi.
Ili serĉado portis ilin al Semantography, okcent-paĝa libro de Charles Bliss. Li asertis ke per la malmulta nombro da bazaj simboloj en la libro, miloj da ideoj povas esti esprimitaj per kombino. Ekzemple, ĉi tio estis la maniero, laŭ kiu oni esprimis la vortojn por la emocioj:

Blissimboliko 01
Blissimboliko 01

emocio - feliĉo - malfeliĉo - miro - dubo - amo

Nomo povis esti verbigita per la aldono de "aga" simbolo:

Blissimboliko 02
Blissimboliko 02

orelo - aŭdi --------- buŝo - paroli ---------- okulo - vidi

Adjektivo povas esti farita per la aldono de "taksa" simbolo:

Blissimboliko 03
Blissimboliko 03

viro - vira ----------------- suno - suna

Aliaj vortoj estis akiritaj el pli malsimplaj specoj de kombino:

Blissimboliko 04
Blissimboliko 04

beleco - rideto - lumo - aŭskultanto

Ĉi tia kombina sistemo ŝajnis promesplena. La infanoj indikus nur tion, kion ili povas atingi, sidante sur iliaj rulseĝoj; ili ne havus apartan simbolon por ĉiu vorto, kiun ili povus voli diri. Tamen se ili povus kunmeti du simbolojn kune por krei trian vorton, ili povus atingi pli ol tio, kio estis fronte al ili.

Post McNaughton instruis la infanojn pri la signifo de malmultaj simboloj kaj pri kombinmetodo per kelkaj ekzemploj, ŝi atestis eksplodon de memesprimoj. Infanoj, kies komunikaj mondoj estis difinita de la eblo indiki bildon de necesejo, aŭ de la atendo por iu, kiu faru la ĝustan demandon, ĉi samaj infanoj komencis paroli pri la vojaĝo kun la patro, pri la nova biciklo de la frato, pri la kutimo de kato, kiu kaŝiĝas sub la lito. Infanoj, kiuj ŝajnis grave menshandikapitaj, montris rimarkindan talentecon pri la konstruo de iliaj mesaĝoj. Kiam iu aparta infano esti demandita pri tio, kio li volis esti dum Haloveno, li indikis la simbolojn "estaĵo," "trinki," "sango," "nokto" - li volis esti Drakulo. Unu aparte lerta infanino, kiu nomiĝis Kari, tiel multe ŝatis ĉi novan esprimilon, ke ŝi preskaŭ ne povis resti sen siaj simboloj. Kiam ŝia patro akompanis ŝin de la lernejo al hejmo, ŝi ĝemis dum la tuta vojaĝo, kaj ŝi povis esti konsolita nur kiam, sur la pavimo de ilia salono kun ŝiaj simboloj, ŝi rakontis al sia familio pri la stimulaj tagaj aferoj.